ن
از علیرضا دولتشاهی

C,est elle, le petti morte, derriere les rosiers Rimbaud
به افیلیای مُرده

۱۳۸
شب مینویسی
یا طول تو رادرمینویسد او

حضورِ سنگ داری
وتعریف آبی
ترسیِم سنگ از تو دارد

باد را خسته ای.

۱۵۲
سوخته،
بر کرانه ی جهان
شتابی از سرب دارد، شب
تا می نشینی به بازی سکوت.

۱۵۳
خیس در خیس دوید
شکلِ اندوهانِ تو

ساحل
ادامه تنت بود
فراز این گسست.

۱۵۹
تو بودم وُ
من نبودی
وباد سپیدیمان را نوشت.

۱۷۹
می مانی،
به رفتارِهیچ
وراه
گاه ادامه است

وسکوت است که باز، باز

که پروانه ماست
و گاه پروانه ایم.