گل بود به سبزه نیز اراسته شد

حکایت کار و پیشه در ممالک محروسه هم شنیدنی است. پسر نجار میشود نجار و بچه مکانیک، مکانیکی را گزینه اشتعال میکند. حال حکایت پسر شجریان و آوازخوانیش. آقای شجریان که تا بحال عرصه درخشان موسیقی ایرانی رو به یه ده‌هزار ترانه عرفانی و سنتی و انقلابی و سیاسی و عشقی-دیگه باقیش با خودتون- مزین کرده. از قرار اما بازم رضایت نمیده و میخواد که طریق کمال رو به فرزند کبیر مذکر خویش بنمایاند. حالا پسره صداش مث باباش و رنگ و ریتمش هم با موسیقی باباش مث -زبونم لال که چیز بدی نگم- دونیمه سیبه. یکی نیست بگه آخه بچه بیکاری یا بهش برسونه که « گذشت آنزمانی که آنسان گذشت» یا از گنجینه فخیر ضرب‌المثل‌های وزین ایرانی بگه که «یکی بر شاخ بود و بن میبرید». حالا که کسی پیدا نشد که اینحرف‌ها رو به این بچه حالی بکنه من دیگه محض تعارف هم که شده مجبور شدم که آلبوم شوق دوست رو گوش کنم. که روم به دیوار به لعنت خدا هم نمی‌ارزید. شما گوش نکنید که حاصلی جز پشیمانی ندارد. و جان کلام اینکه یه شجریان برای ۵۰۰ سال آینده ایران و موسیقی ایرانی بسه، به اندازه کافی تخم مرغ دوزرده تو این ۲۵ سال کذشته شده. بد نیست کمی هم آب‌زرشک صرف کنید برای رفع جهاز‌هاضمه.