سالی نو، بی بهار اما

نه بهاری و نه ارغوانی، جز ارغوران فوار های آتش. سالی نو اما در میانسالی بی شوق دیگر نو سالها در خرده سالی. نویی این سالها نه بویی توتی دارد و نه وسوسه اسکناس تا نخورده. نویی این سالها با بوی شکو فه بیگانه است. حال این چند نویی سال را برهان است یا افسردگی میانسالی را؟ پاسخ برایم نآشناست. هرچه هست نه نوروز نو است ونه نویل. امسال هم که مزید بر علت بود ارمغان نوسالی در خاور دور. مرگ مهربانترین مردم ها و خشم دریا ها به گویه تازیک ها دریا لرزه.
ما را مرگ سرور نیست. لیک این تهی بی پایان را ما را رهایی نیست.
من نه از نهایت شب و از نهایت تاریکی میگویم. من نور و شقایق را خوش دارم. دیر گاهی است اما که خانه ام ابری است. و چون همیشه یکسره روی زمین ابری است با آن. حضور اما در این صفحات مجازی نه برای دوستداری دیگران است و نه برای دشمنی با دیگران. بودن اینجا شاید گذری است از تیرگی به روشنایی. شاید بهانه ای است برایم تا از گفتن به شنیدن رسم. شاید تجربه ای است که عشق را به روزمره عادت دهد. شاید برای خودنمایی و شاید برای ننماییدن خویش است. شاید برای حرف گنده زدن. شاید برای حرف نزدن و بجایش از سیاست گفتن. شاید برای این است که دیگران را مچل کنی. شاید برای این که شنونده یابی و از خود خرسند شوی. شاید به بی پناهی مربوط است و شاید مالیخولیایی است که از دست دادن خرطوم را نتیجه است. هر چه است مفری است.
نه برای دیگران مینویسم و نه برای خود. از خود مینویسم و از دیگران هم. اما برای دیگران. به گویه شیخنا و مولانا: « جوانمردا این شعر ها را چون آینه دان. چه آینه از خود نقش ندارد.»
برایم این آینه ها نقش دار. شما اما چه دانید از نقش من در آینه خویش. شما اما جز نقش خویش در آینه نبینید و جز آن نیز نخواهید.
در اشعار هم میهنان از بلور و نور گویند و در عاداتشان سنگ و خارا نمایند و این قوم با همه مهربانی به غم افزایند و ما را گریز از این قوم نیست و نشاطی نیز هم.
نه بهاری خنده زد ونه ارغوانی شگفتد. در حیرت این بودن بی ارغوان هم هنوز باشم. نه به انتظار پیامبری و قهرمانی نه تلاشی برای شدن پیامبری و قهرمانی. گاها اما دلم از این قوم به حج رفته و معشوق ندیده بس مکدر است چون آیینه ای زنگار نخورده. هیچ کس حرف دل نزند.
تنگدستی مارا محک نیست که آن را در بازار زرگران جا نهادیم.
دلم گرفته از این شیو ه های شدادی.