چاکریم
بابا ایول. جوون دادش نوکری به این باحالی نددیم. همه چیزیش مث یه پارچه لات. ته ریش و نیگاه روشنفکرانه‌اش، لبلس تروتمیز عربیش و بوی عطرآگین نفسش. فریاد زدنش و اثبات نوکریش با تابلوی دور گردنش. الحق که اگه یه ۵۰ سال پیش این هیکل و هیبت رو داشت میشد همکار حسن عرب و شعبان جعفری. دریغا اما که اجل این موهبت را نسیب حسن عرب نکرد.
No comments:
Post a Comment