چند اشاره برای نق‌نقو و دیگر آشنایان

چنانکه پیش از این هم اشاره کردم من با ملیت گرایی و نسیه به شکوه دیروز ایران نان خوردن اعتقادی ندارم. با جنگ و آدمخواری هم میانه ندارم که هیچ از آن بیزارم. چاره راه سیاست را نیز گفتگو میپسندم تا چاقوکشی. با واقع بینی هم پس از بیست و خرده‌ای زندگی در اورپای شمالی پراگماتیسم بیگانه نیستم. حال پرسش این است که چرا من به دفاع از سیاست هسته‌ای ایران میپردازم که بگفته تق‌نقو میتواند ایران را در ورطه تحریم و جنگ بیآندازد؟
دلیل اصلی من باورم به این مطلب است که ایران در دوره‌ای است که میتواند استقلال کامل خود را یکبار و برای همیشه با داشتن تکنولوژی هسته‌ای - و نه بمب هسته‌ای - تضمین بکند. مزید بر اینکه گرچه : «مرغ زیرک چون به دام افتد تحمل بایدش» من اما با شباهت ایران و سیاستش با مرغ زیرک موافقم اما با بخش دوم مخالف. هنوز نه تنها ایران در دامی نیفتاده که شاید در فکر دام انداختن باشد. ریشه‌های این تلقی به دلایل فراوان است و من در زیر به چندی از آنها اشاره میکنم:
۱. جامعه بین‌المللی با یک درگیری و جنگ دیگر در خاورمیانه مخالف است. درست است که جامعه جهانی با جنگ عراق هم مخالفت کرد بدون موفقیتی، اما شرایط کنونی آمریکا با هنگام جنگ عراق متفاوت است. یازده سپتامبر و طالبان جنگی بزرک با ایران را نمی ‌تواند در محضر جامعه جهانی و حتی مردم آمریکا یا انگلیس توجیه کند.
۲. هم بلیر و هم بوش هر دو درگیر بحران‌های داخلی هستند. موقیت این دو به قدرتمندی سالهای قبل نیست. پیشنهاد جنگ به سقوط آنها میانجامد و هم برای حزب کار و هم برای جمهوری‌خواهان امریکایی داشتن قدرت در داخل مهمتر است تا آزادسازی - بخوانید اشغال - کشورهای خاورمیانه.
۳. .افزایش بهای نفت میتواند امریکا و اورپا را روانه یکدوره نو از رکود اقتصادی کنداورپا که تازه کمرش را بعد از رکود میانه دهه ۸۰ که تا ابتدای ۲۰۰۰ ادامه داشت راست کرده است تاب یک رکود دیگر را ندارد. حمله به ایران و جنگ در خاورمیانه میتواند بهای نفت را دوبرابر قیمت فعلی و شاید بیشتر افزایش دهد. امریکا نیز وسع خرید نفت بشکه‌ای ۱۶۰ دلاری را نخواهد داشت.
۴. روسیه شریک استراتژیک ایران است. این شراکت تنها بر محور همکاری هسته‌ای سوار نیست. چشم امید روسیه به ایجاد راهی برای حمل طلای سیاه از طریق روسیه به اورپا است که هم نیاز روسیه به سوخت فسیلی را گارانتی میکند و هم درآمد خوبی به روسیه برای دلالی نفت میدهد. ایران تاکنون سبیل روسیه را خوب چرب کرده و به این کار ادامه میدهد. روسیه شاید با تحریم مخالفت نکند اما قطعا مایل نیست منبع درآمد کلان خود را در یک جنگ دو دستی به بانکی‌ها بسپارد.
۵. جغرافیا و تاریخ ایران با عراق و افغانستان متفاوت است. علی‌رغم این تفاوت امریکا و انگلیس هنوز بعد از جهارسال اشغال افغانستان و سه سال اشغال عراق نتوانستند امنیت را به این دو همسایه ایران برگردانند. با ورود ایران به این جرگه کنترل این سه کشور اگر نگوییم غیر ممکن است، حداقل تلفات سنگینی بر نیروهای اشغالگر خواهد آورد. نه امریکا و نه انگلیس تاب تلفات سنگین انسانی را ندارند. چون در اینصورت نیروهای اپوزیسون داخل هر کشور بر علیه جنگ افزایش پیدا میکنند.
۵. توان نظامی ایران بمراتب بیشتر از افغانستان و عراق بعد از جنگ کویت است. حمله به ایران با توجه به عامل جغرافیا و توانایی انسانی و تسلیحاتی ایران به سادگی حمله به عراق نخواهد بود. هزینه تسلیحاتی و انسانی اشغالگران نیز بمراتب سنگین‌تر از جنگ عراق خواهد بود. بر همه اینها بیآفزایید توانایی موشکی ایران را و تنگی هرمز را. مزید کنید پدیده ایمان را هم - گذشته از راستی یا نادرستی‌اش - به معادله.
۶. حمله به یک کشور دیگر مسلمان از طرف صلیبیون آب فراوانی هم به آسیاب القاعده و اخوان‌المسلمین و جماعت اسلامیه خواهد ریخت . تصویر آمریکا و انگلیس را در منطقه و بین کشورهای اسلامس زشت‌تر و خطرناک‌تر جلوه خواهد داد. و نهایتا جا را برای عملیات نظامی ضد امریکایی و ضد مسیحی گشادتر خواهد کرد. در این بین اشغالگران نمی‌توانند بر همکاری کشورهایی نظیر ترکیه، پاکستان یا قزاقزستان و تاجیکستان و یا حتی کشوری نظیر عریستان سعودی حساب کنند. کشورهای حاشیه خلیج‌فارس و کویت خود را درگیر این اختلاف نخواهند کرد. فاصله آنان تا ایران بمراتب کمتر از برد شهاب دو است.
۷. خطر اسراییل جز فریادهای کشکی چیز دیگری نیست. حمله اسراییل به ایران نه در برنامه اسراییل است و نه بسود اسراییل. اسراییل کاری را که برایش سود نداشته باشد نمیکند. مزید بر اینکه اسراییل خود صاحب زرادخانه بزرگ اتمی است بدون نظارت و آگاهی رسمی جهانیان. رظب خورده عیب رطب کی تواند؟
۸. کشورهای غیر متحد و اپنیون اورپا با یک جنگ دیگر مخالفند.



میشود باز هم دلیل آورد اما به این بسنده میکنم . درباره تحریم هم میشود دلایل فراوان آورد و نوشت که چرا یک تحریم کامل در برابر ایران عملی نیست. این تا وقتی دیگر، من اعتقاد دارم اگر ایران از این فرصت استفاده بهینه نکند و چرخه هسته‌ای را خانگی نسازد دچار اشتباهی بزرگ شده است. جامعه آگاه جهانی حق را به ایران میدهد. دست و پای امریکا و انگلیس در مشکلات فراوان داخلی و خارجی بسته است. گرچه گاها تشری میزنند. عراق دشمن دیرینه ایران، در اشغال است. و چین و روسیه منافع خود را درادامه تثبیت رژیم جموری اسلامی میبینند. نه، مرغ زیرک در دام نیست یا به عبارت نازی‌ابادی‌ها: خمیر رو تا تنور داغه باید چسبوند. یا بقول امریکایی‌ها: We can do it

دو کلمه هم از مادر عروس بشنويد

اين شکر‌خواري توني بلير رو بخونيد و بخنديد:

"می خواهم اين نکته را که قبلاً هم به دولت ايران تصريح شده، کاملاً روشن کنم که نيروهای بريتانيايی در عراق بر اساس اختياراتی که سازمان ملل متحد به آنها داده است در عراق حضور دارند و ما با پشتيبانی دولت عراق که از حمايت سازمان ملل برخوردار است در اين کشور حضور داريم، هيچ توجيهی برای ايران يا هر کشور ديگری وجود ندارد که بخواهند در عراق دخالت کنند"

سازمان ملل صريحا با حمله به عراق مخالفت کرد! آيا مگر نه اينکه ريس‌جمهور عراق در مصاحبه با بنگاه خبري دولت انگيليس گفت‌:
"ايران موافقت کرده که برای مبارزه با تروريسم در عراق به اين شورا کمک کند." و يا "ايران در تمام سختيها ما را ياری داده است و ما نمی توانيم اين لطف ايران را ناديده بگيريم".
و تعبير نخست وزير عراق از اتهام دخالت ايران در عراق هم مخالفت صريح با اظهارات بلير دارد:

اتهام دخالت ايران در عراق بی اساس است و دولت عراق تحت هيچ شرايطی اين اتهامات را نمی پذيرد.

حرفهاي بلير از هر زاويه‌اي که بنگريم احمقانه است. تصور بکنيد که مصر ايرلند را اشغال کند. در اينصورت انگليسي‌ها حق طبيعي خويش ميداند که به همسايه قديمي کمک کنند / بخوانيد در امور کشوري و لشکريشان دخالت کنند / و بسيار هم طبيعي است. منافع، شرايط، اقتصاد و تاريخ عراق بطور مستقيم به ايران مربوط است. ايران بايد در اين گذار هم نقش اساسي داشته باشد و هم با دقت تمام، جريان انتقال قدرت و تغير سياسي اجتماعي عراق را پي‌گيرد و تاثير گذارد. انگليسي ها در درازاي اين صد و پنجاه سال جز فقر، ويراني و مرگ چيز ديگري براي عراق ارمغان نيآورده‌اند. مزيد بر اينکه ديگر داستان قديمي تروريست‌ها ميخواهند حمله کنند به اينجا و آنجا پس ما بايد سر هر کذر عسس با دشنه گذاريم کهنه شده و متاع بازار نيست.
نتيجه اخلاقي: آقاي بلر خر خودتي.

مانیفست گوگوش؟

خلاصه سر ما یه‌کم خلوت شد و امشب جای شما خالی دماری از وقت خودم درآوردم و پنج ساعت ممتد نشستم پشت کامپیوتر. کلی کار عقب افتاده، مقدار فراوانی وبگردی و کلی موزیک نو وکهنه. در این هم سری زدم به سایت‌های آنچنانی که موزیک روز رو مجانی و برای افزایش ترافیک خودشون میزان رو سایت. با کمال شرمندگی آلبوم آخر گوگوش رو بارگرفتم - بخوانید دانلود - و چند باری گوش دادم. خدا هم همه رفتگانشون رو بیمرزه که از مخارج ما میکاهند وهم به عذاب علیم گرفتارشون کنه که برخی از هنرمندان مملکت گل و بلبل رو به خاک سیاه نشوندن. هم دعای خیر ما بدرقه‌شون هم لعنت خوانندگان وطنی و لس‌انجلسی! به این میکن اسکیزوفرنی. بگذریم اما و بپردازیم به آلبوم آخر خانم آتشین که بالاخره بعد از اقسام عمل‌های جراحی لب و باسن و غیره آلبوم نویی به بازار داد با کلی سرو صدا بنام مانیفست.



گوگوش فرقی نکرده. هنوز همکاراش رو با دقت انتخاب میکنه و هنوز اون لحن آشنا و صمیمی رو حفظ کرده تو صداش. هنوز با ترانه و شو پابپا هم پیش میره.هنوز شعر رو درست ادا میکنه و مهارتش توی شعر خونی - البته اگه زور نزه که فروغ بخونه. اشاره‌ام به مصاحبه قبل از مانیفست است که او نشون داد که نمیدونه که شعر رو با طای دسته دار مینویسند یا دو نقطه - هنوز تو انتخاب لباس و رقص باکلاس کار میکنه. اما یک دگرگونی اساسی در کارهای او میشه دید. دیگر ترانه‌ها به عشق زمینی زیاد نمی‌پردازد و عشق عرفانی و عشق به وطن و گاها تعهد‌های اجتماعی جانشین ترانه‌های عاشقانه شده است. گوگوش که سالهاپیش برای فرح دیبا ترانه «بانوی ما» را خواند اکنون به مسیله زنان و بحث شیرین دوری از وطن و عشق به میهن پرداخته. متن‌ها خوب و زیبا است. پرسش این است که چه حرف تازه‌ای در این آلبوم وجود دارد که نام مانیفست را آویزه خود کرده. گوگوش وهمکارانش چه را اظهار وجود کردند که به مانیفستش بپردازند؟ آیا نام آلبوم اشاره به شروع دوباره گوگوش در ینگه دنیا میکند و همکاری با هنرمندان ذیگری غیر از سالهای اول فرنگ؟ اگر پاسخ را میدانید ما را هم به راه راست هدایت کنید.

موزیک پاپ است. مانند تمام کارهای گذشته گوگوش. اینبار اما تاثیر سازهای الکترونیکی در آن بیشتر است که احتمالا به همکاران نویش بستگی دارد. متون نوستالوژیک است و درد عشق و وطن و کمی هم سیاسی. مانیفست بهتر از زرتشت نیست، بدتر از آن هم نه. پردازش آن تفاوت چندانس با تهمت ندارد. و مانند همیشه چاذبه جادوویی گوگوش را همراه دارد که میشود این کار را هم مانند دیگر ترانه‌هایش شنید و دوباره شنید.

سیاست هسته‌ای و گردن کلفتی آمریکا

برخی از روشنفکران ایرانی / از اونا که مهتابی بلعیدند / با شدت و حدت به سیاست عمومی ایران در رابطه با انرزی هسته‌ای میپرند و وافریادآ بر میارند که ایران را سیاستمداران در ورطه اشغال و جنگ میاندازند. حضرات که سوراخ دعا را گم کردهاند فارغ از اینند که انرزی هسته‌ای از نان شب برای ایران واجب‌تر است گذشته از این که کدام رژیم عهده‌دار سیاستگذاری و راهبری ممالک محروسه باشد. به چند دلیل:
نخست اینکه در زمینه سیاست هسته‌ای مهم‌تر از داشتن سلاح هسته‌ای، داشتن توانایی هسته‌ای است. سیاستس که سالهاست اختلاف ژاپن و چین را سیاسی، و نه نظامی حل کرده است. اختلاف کهنه ایرانیان و اعراب - گذشته از تلاش ما برای تنش زدایی نه بر سر اروند رود و نه بر سر شیعه‌گری،- بنای اختلاف تاریخی است و چاره را برای عدم تکرار خونریزی‌های آینده جز سیاست :« ما میتوانیم اگر بخواهیم» هیچ چیز دیگر نیست بنای اختلاف در قراداد ایران و عثمانی است به ظاهر اما نه قراداد دهه ۷۰ الجزیره و نه هیچ پیمان دیگری چاره نیست این اختلاف را جز صلح مسلح تا هنگامی که پروسه سوم جهانی به سر آید.
دوم همسایه شرقی است و توانایی ‌های هسته‌ای اش که به نوبه خود تهدید بالقوه محسوب میشود هر زژیم دانای باید به چاره برخیزد پیش از فاجعه.
سوم اما قلدری‌های اسراییل است که زمینه بر گردن کلفتی آمریکا دارد. کلوخ‌آنداز را پاسخ سنگ است. اگر اسراییل ترس توانایی هسته‌ای در ایران را داشت بگویه شادروان بازرگان سه سه بار اگر از این تهدیدها میکرد.
چهارم اینکه اورپا را و دیگران را اعتمادی نیست که ایزان را در بحران دریابند. ورارد کردن سوخت هسته‌ای گذشته از تمام بیچاره‌گی های فنی و علمی برای ایران، راه‌حلی بشدت بی‌بنیان است. یک عدم تفاهم کافی است تا جریان سوخت قطع شود.
ایران به تمامی تعهدات خویش در برابر آژانش بین‌المللی وفادار بوده است تا کنون. برای اورپا و امریکا نه تحریم و نه حمله به ایران عملی است. اگر پرونده ایران به شورای امنیت ارجاع شود - که بخت امریکا برای این منظور فراوان نیست - ماحصل یک بحران عمومی برای آژانش است و بی‌اعتباری تمامی معاهدات آژانس. گذشته از اینکه نفت ۷۰ دلاری میتواند به بالای ۱۰۰ دلار صعود کند. خروج ایران از اژانس یک شکست سیاسی برای بوش و سه کشور طرف ایران تلقی میشود. هنوز گزینه‌های فراوانی برای ایران باقی است. سخنرانی ریس‌جمهور - گذشته از حواشی امام زمانش -در سازمان ملل بی‌شباهت به دفاع مصدق از ملی شدن نقت در لاهه نبود. اگر قیافه و ریشش را دوست ندارید یا پشینه‌اش را شایسته یک ریس‌جمهور نمیبیند مهم نیست، جان کلام را دریابیید.
ایران باید به استقلال هسته‌ای برسد. چنانکه به استقلال نفتی رسید. که و چگونه ایران خانم را به این استقلال میرساند کمتر مهم است، تا نباشد صدام دیگری دوباره‌بار دامن ایران خانم را بالا زند و تجاوزی دیگر.